die de emmer doet overlopen  

Ik had een goede baan op HR afdeling bij een internationaal bedrijf, liefdevolle man en fantastische dochter. Wij gingen regelmatig op vakantie, hadden een leuke auto, huis. Voor de buitenwereld had ik het goed voor elkaar. Het plaatje leek compleet, maar achter de schermen stortte ik bijna in. 

Het was inmiddels 6 jaar geleden. Door veel veranderingen bij een groot internationaal bedrijf waar ik toen werkte, kreeg ik (door een overname) een baan, waar ik niet op gesolliciteerd heb. De functie was onder mijn niveau, ik kon mijn ei er niet in kwijt.  Ik werd steeds minder betrokken bij de taken die ik moest doen, de reistijd is omhoog gegaan want ik moest elke week op het hoofdkantoor aanwezig zijn. Ik had  geen zin om naar het werk te gaan. Ik kreeg er zelfs buikpijn van. Gelukkig kon ik andere 2 dagen op mijn vestiging  blijven werken en dat hield mij nog op de been.

Overbelast

Ik was mijn leuke baan kwijt en mocht dingen doen, die niet meer bij mij pasten. Ik voelde mij belast met een berg verdriet, het maakte dat ik nog slechts zou willen schuilen ergens waar niemand mij kon vinden. Ik voelde mij machteloos en was enorm gefrustreerd. Ik durfde mijzelf niet te laten zien, uit angst om de baan de gaan verliezen (er was crisis en waren een weinig vacatures op de markt), dus bleef maar zwijgen en doorgaan. Ik voelde mij “gegrepen” in de klauwen van anderen en zelf was ik niet in staat om daarover te kunnen praten. Verdriet en kwaadheid makten mij hard. Ik voelde mij geleefd, want druk op het werk was hoog en thuisfront had ook aandacht nodig.  Ik sleepte mijzelf van weekend tot weekend, van vakantie  tot vakantie. Ik kon niet meer genieten van de leuke dingen en alles kostte mij veel energie. Met als gevolg dat ik de feestjes en andere sociale contacten ging vermijden. Al dat geklets! Ik kreeg er alleen hoofdpijn van. Met welke smoes kom ik hier weg? Na een glas wijn, ging het wel iets beter, maar volgende dag had ik er spijt van.  

Thuis koos steeds vaker voor gemak, ook in de keuken. Ik deed alleen het hoog nodige, verder kwam ik tot niets. Kreeg vaker een kort lontje. Werd geen leuke mama en geen leuke partner. Ik was moe en ik wou dat iedereen mij met rust liet.

Mijn conditie ging ook achteruit. Ik kreeg lichamelijke klachten: pijn in de nek, schouders en onderrug; enorme haaruitval, hoofdpijn en buikpijn. Op het werk kon ik mij niet goed meer concentreren en op mijn vrije dagen kon ik alleen maar slapen. Van de huisarts moest ik stress vermijden en gezond eten.  Ik ging hulp zoeken bij de fysio, acupunctuur, heb veel kookboeken gekocht met de gezonde recepten. Ik was goed bezig, dacht ik, maar niets hielp mij voldoende. Totdat ik een Well-being training heb gevolgd op het werk. Als ik niets deed, zouden mijn batterijen volledig op raken. Dan was ik zeker met burn-out bestempeld en dat zou echt falen voor mij betekenen.

Van niets tot iets met een goed resultaat

De relatie tussen werkstress en gezondheid is enorm. Ik raakte zeer geïnteresseerd in het thema en wou mij meer er in te gaan verdiepen.

Hierdoor ben ik zelf de trainingen op dat gebied gaan geven en heb een opleiding tot een gecertificeerde leefstijlcoach gevolgd. Tijdens de opleiding begreep ik meteen waarom het mij niet gelukt was om uit mijn ellendige situatie uit te komen. Ik was slechts met symptomenbestrijding bezig en niet met de oorzaak van mijn probleem. Mijn lichaam was aan het schreeuwen en ik hoorde niets.

Ik had geen energie omdat ik aan het perfecte plaatje wilde voldoen: leuk huis, regelmatig op vakantie, leuke dingen doen, klaar staan voor anderen en eigen wensen en behoeftes altijd op de laatste plaats te zetten. Ik dacht steeds: het komt ooit… het komt als… mijn dochter wat groter en zelfstandiger wordt… of andere dingen eerst opgelost worden…

Vanaf dat moment dat ik het mij realiseerde, gingen alle klachten, die ik had, stap voor stap weg. Ik voelde mij sterker worden, niet alleen lichamelijk maar ook emotioneel en mentaal. Ik leerde wat ik kan doen om weer de regie over mijn leven terug te krijgen in plaats van geleefd worden. Het voelde als een cadeautje om aan eigen gezondheid te mogen werken.

Dit is ook voor jou mogelijk

Eigenlijk weet je dat je er wel iets mee wilt doen. Alleen je stelt het moment steeds weer voor je uit. De grootste stap is gewoon.. beginnen, maar natuurlijk is alles lastig. Andere dingen hebben prioriteit en de drukste periode van het jaar, de December maand staat al op de stoep. Het kan echt anders.

De wereld is de laatste tijd veel veranderd. Wij leven in een dynamische omgeving met veel veranderingen. Er wordt van ons verwacht dat wij altijd beschikbaar zijn (altijd aan - modus) Er is bijna geen grens meer tussen werk- en privé. Alle maatregelen maken ook dat het niet beter gaat.  
Stress is niet iets wat ons overkomt, maar dat het onze reactie is op iets wat ons overkomt dat stress veroorzaakt. Het willen voldoen aan het perfecte plaatje maakt dat wij onszelf vergeten en wat voor onszelf belangrijk is en blijven we hard rondjes lopen zonder vooruit te komen, net als een hamster in zijn kooi. Wij hebben het idee dat iedereen er aan mee doet, maar niemand praat er over hoe het nou echt gaat.
 

..“Je werd verwekt, je bent geboren

Je maakte vrienden net als ieder kind

En toch geen kind zonder zorgen

Want je moest opletten, voorzichtig zijn

Pijn negeren, niet wetend waarom

Tegelijk niet boos zijn, maar mooi lachen.

Zo ben je gevormd.

Je straalt

Ook als niet lacht

Je draagt een kroon op je hoofd

Voor velen misschien onzichtbaar

….”  > Naomi Grant (Flow Spoken Word Poetry)

Hoe gaat het nou echt met jou?