Je weet wel, die vrouw die alles leek te kunnen en te doen. Ze had een baan, kookte elke avond een verse maaltijd, hield het huis schoon en opgeruimd, en had ook nog eens tijd voor haar kinderen en partner. Niet te doen, he?
Soms voelde ik me zo overweldigd dat ik het gevoel had dat ik alleen maar aan het overleven ben. Ik was een ambitieuze moeder en wilde het beste voor mijn gezin, maar soms leek het alsof ik verdrink in alles wat ik nog moest doen.
Mijn dagen waren gevuld met het regelen van het huishouden, werken en zorgen voor de kinderen.
En het leek wel alsof er altijd iets is wat nog moest worden gedaan. Ik deed mijn best om alles in goede banen te leiden, maar soms was het allemaal veel te veel.
Het begon al vroeg in de ochtend, als ik opstond om ontbijt te maken voor mijn dochter en ervoor te zorgen dat we op tijd op school zijn.
Daarna startte ik mijn werkdag, waar ik probeerde te schipperen tussen de meetings, het beantwoorden van e-mails, telefoontjes en rapporten maken.
En dan moest ik nog mijn huishoudelijke taken doen, zoals een was draaien, het vouwen van de was, de afwas doen en het huis schoonmaken.
Maar dat was nog niet alles, want als mijn dochter thuis kwam uit school op mijn vrije dag, moest ik ervoor zorgen dat ze iets gezonds eet en haar huiswerk maakt.
En dan waren er nog buitenschoolse activiteiten, zoals dansles of turnen, waar ik haar naartoe moest brengen en halen.
In de avond zorgde ik voor het maken van de maaltijd en dat ze op tijd naar bed gaat en waren er nog laatste huishoudelijke taken die gedaan moesten worden.
Daarnaast wou ik ook nog in contact blijven met mijn familie en vriendin. Dus even een appje sturen, bellen, Facebook of Insta checken tijdens mijn favoriete serie op tv.
Voordat ik het wist was het weer 23:30 uur geworden en eenmaal in bed was ik weer mijn to-do lijstje aan het doornemen. En dan vroeg ik mij ook af of ik wel genoeg tijd had voor mijn dochter, om met haar te spelen of om te praten over haar dag.
Niet ideaal
Het voelde alsof de hele dag bezig was en toch niets heb bereikt en alsof ik op de automatische piloot leefde.
Ik wilde mijn gezin het beste geven, maar ik voelde me soms zo uitgeput dat het voelde alsof ik ze niet alles kan geven wat ze nodig hadden.
Maar dan zag ik de glimlach op hun gezichten en wist ik dat het allemaal de moeite waard is geweest. Ik deed het voor mijn gezin.
Ik wist dat ik niet de enige was die dit voelde, maar soms voelde het wel zo: geïsoleerd in mijn gevecht om alles voor elkaar te krijgen. Na een poosje begon het scheuren van binnen.
Maar wat als ik je vertel dat die 'power vrouw' van vroeger eigenlijk ook haar struggles had? Ze had misschien niet zo'n druk sociaal leven als wij nu, maar dat betekent niet dat ze niet ook overbelast kon zijn. En ze had zeker niet altijd alles onder controle.
Het belangrijkste verschil tussen die 'power vrouw' van vroeger en ons is dat zij niet bang was om hulp te vragen.
Ze was niet bang om haar takenlijstje te delegeren aan anderen, of om haar kinderen af en toe bij oma te brengen zodat ze even kon ademhalen. Dat is iets wat we vandaag de dag ook moeten leren.
Ze vroeg ook om hulp
Het is moeilijk om toe te geven dat je hulp nodig heb, maar besef dat het niet alleen om jou gaat.
Het gaat erom dat je er kan zijn voor je gezin en dat je er niet alleen maar half bent omdat je te veel hooi op je vork heb genomen.
Je wilt dat jouw kinderen weten dat je er altijd voor hen bent en dat ze altijd bij je terecht kunnen, maar dat kan alleen maar als je ook voor jezelf zorgt.
Want weet je, je hoeft niet alles alleen te doen.
Je hoeft niet te denken dat falen geen optie is en dat je altijd perfect moeten zijn. Dat is niet te doen! Het is oké om toe te geven dat je het even niet weet en dat je een beetje ondersteuning nodig hebt.
Dus neemt het voorbeeld aan die 'power vrouw' van vroeger, maar dan met een moderne twist.
Schaam je niet om hulp te vragen en laat je niet intimideren door het idee van perfectie. Laat je kwetsbaarheid zien, laat zien wie je echt bent.
Dit kan eng zijn, omdat je misschien denkt dan anderen je zullen beoordelen of veroordelen.
Het betekent ook niet dat je je zwak of hulpeloos moet voelen. Het is menselijk en je hebt soms hulp nodig.
Vooral als je denkt: Het leven is k..., maar je lijdt in stilte.
Hoe zou het voor je zijn als iemand hebt, een sparringpartner, die je begrijpt en met wie je hier uitgebreid over kunnen praten?
Reactie plaatsen
Reacties